Nabeschouwing

Het is vandaag een paar dagen geleden dat we thuis zijn gekomen van een zeer geslaagde vakantie. Wat hebben we genoten en vooral, wie had gedacht dat een vakantie nog eens zo fijn zou gaan verlopen. Ongeveer 3 jaar geleden waren we in Noorwegen, een rondreis met de auto, van huisje naar huisje. Toen was ik afhankelijk van sondevoeding, ik liep de hele dag met een rugzak(je) op mijn rug in de hoop nog iets van voeding op te nemen. Ik was zo slim geweest om overdag een kinderrugzak te gebruiken zodat ik in ieder geval niet met die zware rugzak rond hoefde te zeulen. Doordat ik echter zo mager was, was ook dat mini ding een zware last

Over die 3 weken Noorwegen kan ik je niets meer vertellen. Het was puur overleven op dat moment, mijn lichaam liep op zijn laatste reserves en mijn gevoelens waren totaal afgevlakt door het extreme ondergewicht. Ook dat gebeurt namelijk als je zo op het laatst van je krachten loopt, je leven heeft geen hoogte-/diepte punten meer.

Een aantal maanden later is toen duidelijk geworden dat ik het niet ging redden op sondevoeding en kwam de TPV in mijn leven. Op dat moment woog ik 36 kilo bij een lengte van 1.65m en de reserves waren op. Jarenlange roofbouw op mijn lichaam gingen hun tol eisen. Vanaf januari 2009 is mijn hoofdvoeding dus TPV en ik dacht dat ik net zo goed achter de geraniums kon gaan zitten want wat zou mijn leven nu nog gaan inhouden, kon ik nog wel weg, op vakantie, naar het buitenland? Vorig jaar zijn we voor het eerst weer op vakantie geweest, heel voorzichtig, in Duitsland, niet te ver weg want stel…

Dit jaar hebben we eens goed op een rijtje gezet hoe mijn leven/vakantie eruit gaat zien in de toekomst, het complete plaatje een urinestoma, darmspoelen, afhankelijk zijn van parenterale voeding, dus hygiëne vereist. Dit totaal pakket was de reden om een caravan aan te schaffen. Onze eigen spullen om ons heen, onze eigen hygiëne in de hand.

We houden van Frankrijk maar de taalbarrière heeft ons dit jaar doen besluiten het in een Duitstalig land te gaan proberen. Hoe onze vakantie is verlopen hebben jullie allemaal kunnen lezen. Die caravan is in onze situatie een schot in de roos. Nu in 2011 ben ik 15 kilo zwaarder en ik geniet weer met volle teugen van het leven.

Ik realiseer me als geen ander dat dingen nooit meer worden zoals ze waren maar daarom is het leven niet minder waardevol. Als jij in een soortgelijke situatie komt weet dan dat leven met TPV niet betekent dat je achter de geraniums moet gaan zitten, niets is onmogelijk. Het leven wordt anders, niet meer zo ongecompliceerd, risico’s liggen op de loer maar laat je daardoor niet weerhouden de dingen te doen die je graag wilt. Marc gaat dit jaar zijn kennis van de Franse taal weer wat opkrikken, want volgend jaar…, volgend jaar wil ik toch het liefst naar Frankrijk.