Op vakantie met TPV: week 2

Zaterdag 17-09-2011

Vandaag heb ik een echte rustdag, het hoogtepunt voor vandaag is een bezoekje aan de plaatselijke supermarkt. Marc heeft een lange bergwandeling in gedachten en ik weet en realiseer me als de beste dat dit nooit meer gaat lukken.

De wandeling van gisteren heeft er voor gezorgd dat vandaag de accu totaal leeg is, helaas betaal ik ook altijd een prijs als ik iets te veel van mijn lichaam heb gevergd. Gisteren was de gordelroos goed op zijn retour, zo goed zelfs dat ik met de ontstekingsremmende zalf was gestopt (op advies van de HA zo kort mogelijk gebruiken omdat er cortisonen in zitten). Mijn lichaam reageert onmiddellijk door de ontsteking weer te activeren. Gevolg, weer rode ontstoken kringen om de plekjes. Ook loop ik met waterzakken onder mijn ogen en ben dus vandaag niet fotogeniek.Normaal zou ik er veel moeite mee hebben dat ik dit soort wandelingen niet meer kan maken maar vandaag leg ik me er bij neer, Marc gaat samen met Joep de wandeling maken en stuurt regelmatig een sms om te melden waar hij is.

Mijn 2 avonturiers zijn van 13.00 tot 17.00 uur op pad geweest en ik heb een paar foto’s om te zien waar ze zijn geweest. Zelf heb ik mijn rusttijd heel nuttig besteed met een hele week gemiste afleveringen luisteren (ik lag in de zon en luisterde alleen) van GTST.

Om 18.00 uur heb ik gespoeld en ook dat liep niet zoals ik het graag heb, braken en diarree gingen tegelijk, wat voel je jezelf dan ongelukkig. Nu is het 19.00 uur en begint de misselijkheid te zakken. Zo meteen wat extra tpv aansluiten om morgen weer een goede dag te hebben (hoop ik).De prijs voor gisteren is dus erg hoog maar niemand neemt mij dit meer af. De wandeling staat voor eens en altijd in mijn geheugen gegrift.Vanavond ga ik vroeg naar bed, hopelijk morgen weer een goede dag!

Zondag 18-09-2011

Als we deze ochtend opstaan horen we net de nieuwsberichten, helaas belooft het een regenachtige dag te worden. We kijken naar buiten en zien nog net het laatste stukje blauwe lucht verdwijnen in een dikke soep van bewolking. Even later begint het al te regenen en het ziet er naar uit dat het de rest van de dag zo zal blijven.

Het regent en onweert en het water loopt onder het grondzeil door, zo de berg af. Hier en daar komt het water ook via gaatjes en gleufjes naar binnen en ik ben dus vlijtig in de weer met bakjes en kommetjes om het ergste op te vangen. Marc is naar het sanitair gebouw om de porta potti te legen, iets dat deze keer dankzij alle goede chemicaliën een minder onsmakelijk klusje is.

Als Marc terug is ga ik naar het sanitair gebouw, mijn stoma is toe aan een grote verwen beurt en ik ga me gelijk renoveren. Als ik klaar ben besluit ik (nieuwsgierig als ik ben) de rest van het sanitair gebouw eens onder de loep te nemen. Het is een nieuw gebouw en ik moet zeggen complimenten voor de aanpak, alles is praktisch en schoon, tenminste… Als ik de dames wc’s ga bekijken (ik heb tot nu toe alleen de gehandicapten toiletruimte gebruikt, daar zijn wc, douche en wasbak in een ruimte aanwezig) stuit ik op een heel smerig toilet. Dit is nu iets dat ik niet kan begrijpen. Ik weet niet hoe het bij jullie is maar als ik diarree heb en het toilet vervuil (waar dan ook) dan pak ik even de borstel en maak de boel schoon, gewoon een kwestie van fatsoen. Sommige mensen denken blijkbaar, er zijn poetsvrouwen die ruimen mijn shit maar op!

Nu we het toch over campings hebben, wat me hier wel opvalt, is dat mensen dan wel weer respect hebben voor elkaars spullen. Tenten zijn nooit afgesloten (met een slot) en toch wordt er niets gepikt. Ook hebben veel mensen geen voortent en dan staat dus alles gewoon vóór de caravan of camper en niemand haalt het in zijn hoofd om aan elkaars spullen te zitten.

We zitten nu al de hele morgen opgesloten in onze kleine caravan met voortent, gelukkig hebben we een voortent want anders werd ik echt gillend gek. Thuis bedenk je hoe bepaalde dingen gaan lopen maar in de praktijk vallen dingen dan toch heel anders uit.

We hebben namelijk de mogelijkheid om een vast bed in de caravan te maken en hadden thuis bedacht dat we elke dag het bed gingen opmaken, het wordt opgemaakt met behulp van 5 cm dikke koudschuim matrasjes, dekbed erover en klaar.

Het lijkt een simpel klusje maar in de praktijk heb je het na 3 dagen wel gezien en laat je het bed opgemaakt want waar moet je steeds met je matrassen en dekbedden heen. Je sleept je een breuk met die matrasjes en rijdt de hele dag rond met matrassen in de auto (want voor de rest is er geen opbergplek.)

Helaas kunnen we nu nergens bij want de meeste opbergplekken zijn onder de banken en die zijn niet bereikbaar als het bed is gemaakt grrr. Praktisch lopen we dus af en toe goed vast, de tpv ligt bv ook onder de bank in een speciaal gemaakte koelbox.

De voortent leek heel ruim maar met 1 hond er in kun je al je kont niet draaien, laat staan dat er straks (hopelijk) 2 grote honden in moeten, ik breek nu al mijn nek over Joep die ongestoord overal ligt te knorren. Hij blijft gelukkig rustig liggen als je over hem heen stapt maar juist dat is dan ook weer het probleem want vooral als ik moe ben struikel ik steeds over hem heen, het arme dier ligt lekker op een plekje en hups daar staat het vrouwtje weer op zijn kop. Het maakt niet uit waar hij ligt, je moet altijd over hem heen!

Zo kan ik nog wel even doorgaan, maar dat doe ik niet. Laat ik het maar zo zeggen, volgend jaar moeten er toch nog een paar aanpassinkjes gaan plaatsvinden.

Ik vind het kamperen echt heel leuk, al is het ook giga behelpen met alle akkefietjes die op medisch gebied moeten gebeuren. Als Marc mij ’s avonds aanprikt is het licht zo slecht dat ik het echt heel knap van hem vind dat de naald werkelijk in mijn shunt belandt. Zelf zegt hij, ik ben gewoon goed, heb geen licht nodig, ik kan het zelfs in het stikkedonker (dat ga ik maar niet uitproberen). Het grootste voordeel blijf ik vinden dat ik mijn eigen spullen heb. Ik heb mijn eigen hygiëne in de hand!

Voor iemand die eigenlijk niets te vertellen had omdat we niets hebben gedaan vind ik dat het verhaal toch nog lang is geworden.

Maandag 19-09-2011

Vannacht hebben we een heftige nacht achter de rug, de wind trekt en sjort aan onze caravan en er komt zoveel regen naar beneden dat we het ergste vrezen. We liggen op een terrassen camping en gelukkig zijn we zo slim geweest om helemaal bovenin op de camping te gaan staan, op het hoogste plekje. Ondanks dit feit stroomt het water ook in stroompjes door de voortent, gelukkig vooral aan de zijkanten zodat Joep’s mat droogt ligt (zijn mat is overtrokken met zeil)

Regelmatig horen we een donderklap en eventjes twijfelen we of we Joep ook de caravan in moeten halen. Marc kijkt voorzichtig om het hoekje in de voortent maar Joep ligt heel diep te knorren.

We hebben een kacheltje bij hem neergezet en meneer ligt weliswaar in een rolletje maar heeft het blijkbaar toch aangenaam. 

Gistermiddag heb ik de zomerdekbedden van het bed gehaald en verwisseld voor de dikkere winterversie, ze geven  sneeuw aan dus we zijn voorbereid.

Als we vanmorgen de caravan open maken zien we op veel plekken water maar op zich valt de schade nog mee. We hebben de hele morgen in de voortent gezeten, gelukkig hebben we een klein elektrisch kacheltje bij ons dus we houden het wel een tijdje uit. Rond 13.00 uur begint het heel hard te waaien en op de nieuwsberichten horen we dat het overal sneeuwt. Zitten we hier, aan de zuidzijde van de Alpen en ook al zouden we naar huis willen, (maar dat willen we niet) op bepaalde wegen zijn vanaf vanmorgen sneeuwkettingen verplicht en laten we die nu net niet bij ons hebben.

De Malta Hochalpstrasse (waar wij dus een paar dagen geleden hebben gewandeld bij 27gr) is gesloten vanwege teveel sneeuwval. Het is dat ik hier zelf zit anders zou je het niet geloven dat het weer zo snel kan omslaan.

Omdat het zo hard gaat waaien besluit ik naar de caravan te verhuizen samen met Joep die ook ’s avonds bij ons op bed mag liggen. Hij heeft het ook een beetje koud met zijn zomer vachtje. Marc blijft nog een tijdje in de voortent, die bikkel. Rond 16.00 uur wordt het Marc ook teveel en zitten we gezellig met zijn 3tjes bij het gaskacheltje, caravandeur dicht en wachten tot het weer op gaat klaren.

De meneer van de radio vertelt dat het morgen weer gaat opknappen, dus nog een paar uurtjes doorbijten, betere tijden komen er aan. Marc zit nu op een krukje voor de gaskachel te eten en vindt het heel erg gezellig hier. Joep ligt te knorren op het bed en ik zorg er voor dat jullie weer iets te lezen hebben.

Ik kan wel melden dat ik nu goed uitrust. Hoop echter morgen weer een spannender verhaal te kunnen schrijven.

Dinsdag 20-09-2011

Vannacht (maandag op dinsdag) heb ik een hele slechte nacht gehad. We zijn gisteravond nog met de auto naar de hut gereden waar Marc van de week met Joep heen is gewandeld (het bleek 14 km retour, stijl berg op te zijn) Op die grens lag al sneeuw en Marc wilde mij graag laten zien waar hij was geweest die week.

Ter plekke wilde Marc eten en ik dacht, ik doe gezellig mee met een kommetje soep (Marc had roerei met spek). Ze hadden goulashsoep en dat vind ik bijzonder lekker, dus dat heb ik besteld. Toen ze de soep kwamen brengen bleek het een soepkom te zijn, groot genoeg voor een gezin. Ik heb een paar hapjes genomen en toen heeft mijn liefhebbende echtgenoot zich opgeofferd om naast het volle bord ei met spek mijn kom soep leeg te lepelen.

Helaas ben ik de hele nacht giga beroerd geweest van die paar happen soep. Tamelijk gebroken stond ik dus vanmorgen op, ik had ‘s nachts ook nog mijn heup verdraaid waardoor ik bijna niet kon lopen. We hebben de rolstoel wel bij ons maar in de praktijk is deze niet te gebruiken, alle paden zijn zo slecht en zo stijl berg op, berg af dat dit geen optie is (we nemen de rolstoel dus ook nooit meer mee!

De hele morgen hebben we een beetje rond de caravan gehangen, Marc is een berg afwas gaan wegwerken en ik heb me lens geslikt aan de paracetamols want ik wil lopen, niet in een stoel hangen. Helaas is mijn shunt been ook erg gezwollen van het oedeem vocht maar ik wil lopen, ik wil weg en als Peet iets wil zal het ook gebeuren.

Rond 12.00 uur begon de pijn wat te zakken en Marc had een vlakke wandeling gevonden, dus hups, bergschoenen aan, Joep in de auto, op naar de wandeling. Het weer was weer helemaal omgeslagen, het was zonnig met weliswaar een koude wind maar daar kun je jezelf op kleden niet waar. De wandeling die Marc had bedacht is mislukt, we zijn ergens fout gelopen en het pad dat we volgden was voor mij niet te doen, dus we zijn omgedraaid en besloten naar het plaatsje Gmünd te gaan, daar is een Porsche museum. Helaas mocht Joep daar niet naar binnen dus dat konden we op dat moment niet doen.In Gmünd is echter ook een grote burcht waar een restaurant in is, dus we besloten daarheen te gaan en een kopje koffie te drinken.

Toen we richting burcht liepen die erg stijl omhoog lag, zei ik voor de grap tegen Marc: ”Kan Joep me niet omhoog trekken”. Hij draagt op vakantie altijd een tuig en het leek me wel wat dat hij me zou helpen. Wat hebben we nu gedaan, we hebben onze Joep ter plekke opgeleid als hulphond.

Hij heeft vanmiddag geleerd dat, als we trekken tegen hem zeggen, dat hij MAG trekken (zelfs MOET trekken). Het was voor hem even wennen, normaal mag hij niet trekken en nu zeggen de baasjes dat hij moet trekken en als hij dat doet wordt hij ook nog de hemel in geprezen!

Ik kan jullie melden dat Joep vandaag met glans zijn opleiding heeft afgerond en dat ik goed de berg op ben gekomen! Als dank krijgt hij vandaag weer iets te eten. Gezien mijn slechte loop functie gaan we morgen een lange autorit maken over de Nockalmstrasse, een tocht van rond de 120 km. Morgen mag de auto mij dus de berg optrekken.

 

 Woensdag 21-09-2011

Vanmorgen stond ik goed uitgerust op, mijn heup voelde weer een stuk beter, ik had lekker gegeten vannacht en ik had heel veel zin in vandaag. De weg die we zouden gaan berijden hebben we ongeveer 10 jaar geleden ooit met de motor afgelegd en hij was ons altijd bij gebleven. Nu zouden we de route opnieuw gaan afleggen, weliswaar met de auto, maar toch!

De route naar de tolweg toe was al ongelofelijk mooi, wat kan de natuur toch een indruk maken, hoge bergen, diepe dalen, watervallen, beekjes, natuur zo ongerept en zo zuiver, je moet het hebben gezien om te geloven dat dit nog bestaat. Vanaf de tolweg slingert de weg omhoog, een 12% steile weg omhoog naar het hoogste punt van 2042 m hoogte, hij heeft 53 haarspeldbochten.

Af en toe zijn we uitgestapt, Marc heeft met Joep in de sneeuw gespeeld (op zijn sandalen), we hebben wat dingen bezichtigd en hebben onze eigen wandelroute uitgestippeld, ver weg van de bussen met toeristen, dwars door de natuur over allerlei koeienpaden. Op het eind van de route was een vis specialiteiten zaak, daar heeft Marc iets gegeten en ik heb een bakje koffie verorberd.

We wilden via een rondweg terugrijden maar met de tolkaart konden we ook dezelfde route terug nemen en ter plekke besloten we dat de route zo mooi was dat we hem ook nog wel eens vanaf de andere kant wilden rijden. Ik kan jullie melden dat een weg er dan heel anders uit ziet, het was al later, de zon stond uiteraard anders en op de terugweg ziet alles er toch heel anders uit. Dit was een dag met een gouden randje, deze dag lijsten we in.

 

 Donderdag 22-09-2011

Helaas wordt dit verhaaltje van vandaag minder rooskleurig dan dat van gisteren. Gisteren was een dag die nog lang in mijn geheugen zal blijven bestaan als een dag met een gouden randje maar vandaag hangt er een wolkje boven het Maltadal (niet letterlijk want het is hier 27 gr).

Vanmorgen toen ik opstond voelde ik al dat ik een ‘mindere’ dag had.  Bij alles wat ik deed zag ik puntjes voor mijn ogen. Ik herken dit, het is een teken van mijn lijf dat het op is, de accu is leeg. Gisteravond was het darmspoelen (al)weer niet goed gegaan, iets dat ik nog maar eens moet gaan bespreken als ik weer thuis ben. Ook mijn shunt had weer een feestje, ik weet niet wat er met het ding aan de hand is maar er gaat giga veel bloed doorheen. Hij stroomt als een wildwater rivier wat echter wel betekent dat de rest van mijn lijf het met wat minder moet doen.

Nu hadden we gisteren al besloten dat we vandaag een niet te zware wandeling gingen maken. Ik wist wel dat ik aan het eind van mijn reserves begon te raken maar ik wil nog zo graag, ik wil nog zo véél.

Vanmorgen hebben we ons dus weer in de bergschoenen gehesen, op naar de wandeling.

Het eerste stuk was alleen berg op met de auto dus dat ging prima. Vervolgens zou de wandeling vlak naar een dal gaan, beginnend achter een restaurant. We begonnen te lopen en het eerste stukje ging nog goed maar toen begon de weg te stijgen, hoger en hoger, steeds steiler. Ik wilde zo graag naar het uitzichtpunt (dat was het doel). Helaas was mijn lijf het niet met me eens, mijn shuntbeen tintelde aan een stuk door en elke stap kostte me zoveel moeite dat ik wat pijn op de borst kreeg. Ik krijg dan ook blauwe nagels, een duidelijk teken dat ik over mijn grenzen ga. Ik heb nog een paar stappen geprobeerd maar moest het toen opgeven. Het ging niet, niet vandaag, niet nu.

We besloten om te keren en terug naar de auto te gaan. Op dat moment voelde ik iets branden bij mijn sluitspier en tot mijn grote schrik voelde ik dat mijn ontlasting weg liep, wat voelde ik me shit! Het spoelwater van gisteren, dat in het grote niets verdwenen was, had nu zijn weg gevonden, zonder kramp, zonder aanleiding liep het gewoon weg, bah. Gelukkig hebben we altijd toiletpapier bij ons voor het geval dat, dus ik heb de schade zo goed als op dat moment mogelijk was schoon gemaakt en toen zijn we terug gegaan naar de camping.

Terug op de camping ben ik me gaan wassen en verschonen en moest toegeven dat ik niets meer kon die dag. Gelukkig schijnt de zon en is het geen straf om lekker lui in een stoel aan mijn teint te werken. Toen we eenmaal zaten bedacht Marc dat hij toch nog maar eens naar de oplooprem van de caravan moest kijken, hij heeft daar elke dag al mee gespeeld maar het zinde hem niet zoals het werkte. Marc heeft geen zitvlees, drentelde wat rond en kwam op het idee om de ANWB om hulp te vragen we zijn al jaren lid en hij dacht, niet lang hellen, de hulpdienst bellen. Zo gezegd, zo gedaan en dan komen we gelijk op

Tip 13: Als je lid bent van de ANWB en je gaat met een caravan weg, moet je een aparte aanhangerclausule afsluiten voor je caravan want anders ben je dus niet verzekerd voor gratis hulp! Drie keer raden wat wij NIET hadden afgesloten! (omdat we het niet wisten)  

De hulpdienst van de ANWB is echter niet te beroerd om te helpen en wij werden op een bepaald moment teruggebeld met het aanbod dat een monteur van een garage naar de camping zou komen en of we dan zelf de kosten wilden dragen. Nu moeten jullie weten dat Marc in zijn jonge jaren voor monteur heeft geleerd dus hij heeft vriendelijk bedankt en zelf de koppeling ter plekke uit elkaar gehaald. Vervolgens is hij advies gaan inwinnen in een garage die in de buurt van de camping ligt.

Op een bepaald moment was hij van alles aan het uitproberen en zag ineens dat er een gasveer in dat ding zit. Hij heeft de gasveer eruit gehaald is er weer mee naar de dorpsgarage gegaan (hij is ondertussen dikke vriendjes met de eigenaar).

Nu bleek dat ding kapot te zijn en alleen te verkrijgen in een stadje 20 km verderop (Spittal). Marc is dus vanmiddag naar Spittal geweest (alleen) en is nu al de hele middag bezig met de koppeling te maken. Of de reparatie gelukt is merken we pas tijdens de terugweg!

Morgen gaat hij met Joep samen een hele lange wandeling maken. Ik blijf bij de caravan, pak alvast wat dingetjes in en zorg dat ik voldoende uitgerust ben voor de terugreis. ’s Middags pakken we dan de voortent enz. al in zodat we zaterdagmorgen op tijd kunnen vertrekken. We reizen in 2 dagen terug en ik hoop zondag weer in Limburg in mijn eigen bedje te liggen.