Monique's ervaring met de neus sonde
In dit stukje probeer ik uit te leggen wat het betekent om een neus sonde te hebben. Ik heb er in totaal 2 jaar mee gelopen en dat was niet altijd even gemakkelijk. In mijn geval was het een neusduodenumsonde, dit betekent dat het uiteinde in de darmen wordt geplaatst, omdat mijn maag de sondevoeding niet aankon. Het plaatsen van de sonde gebeurde in het ziekenhuis met behulp van röntgen. Eerst werd er een verdovende spray in mijn keel gespoten en werd het eerste deel van de sonde er doorheen geschoven tot in de maag, dit kan kokhals neigingen geven. Daarna kon ik gaan liggen op de stoel en werd geprobeerd om de sonde via de maag naar de darmen te krijgen, dit ging niet altijd probleemloos. Vervolgens werd de sonde aan de neus geplakt, zodat alles op zijn plek bleef zitten.
De sonde moest ik aansluiten op een voedingspomp en deze 24 uur met me meedragen in een rugzak. Op deze manier zou ik 2 liter sondevoeding tot me kunnen nemen en al snel merkte ik resultaat in de vorm van meer energie. Het meesjouwen van de pomp vergde erg veel van me, zolang ik thuis bleef ging het goed maar buitenshuis was het zwaar en onhandig. Alarmen die afgingen door een knik in de slang en vooral het gestaar en gefluister van mensen dat me elke keer weer deed beseffen dat ik met zo’n ding liep. Dus na een maand of 3 ben ik hem alleen ’s avonds en ’s nachts gaan gebruiken, hier voelde ik mij een stuk rustiger bij. Ik kreeg daardoor alleen minder voeding binnen.
Het verzorgen van de sonde is niet ingewikkeld, lees de verzorging van verschillende sondes. Om de dag ververste ik de pleisters op mijn neus. De eerste sonde heeft bijna een jaar gezeten voor er een nieuwe in ging. Het hebben van de neus sonde ging niet zonder slag of stoot, het gaf irritatie in de keel zodat praten en slikken soms erg pijnlijk was. Geregeld moest ik braken en dan kwam de sonde in een lus uit mijn mond zetten. Het was dan wel duidelijk dat hij uit de darmen was geschoten en dan kon ik hem eruit trekken. Het gevolg was dat er in het ziekenhuis zo snel mogelijk weer een nieuwe geplaatst moest worden, want geen sonde betekende geen voeding. Na meerdere keren kreeg ik van de arts te horen dat ik helemaal niets meer mocht eten omdat de belasting te groot werd. Ik kon natuurlijk al niet veel eten, maar dat ene biskwietje was voor mij zó belangrijk en dat werd me ook nog eens afgenomen door het hebben van een neus sonde.
Natuurlijk heeft het ook positieve gevolgen gehad, ik kreeg er duidelijk meer energie van. Niet voldoende natuurlijk, maar ik kon meer aan en dit had niet alleen een positieve invloed op mezelf maar ook op de rest van het gezin.