Peet, chronisch ziek met een gezonde partner

In 1988 kwam mijn droom partner in mijn leven en zag onze toekomst samen er mooi uit, we gingen trouwen en wilden onze kinderwens gaan vervullen. In 1990 klonken voor ons de huwelijks klokken en ondanks dat ik toen al een paar jaar ziek was en regelmatig de ziekenhuizen van binnen had gezien zag de toekomst er rooskleurig uit !

Helaas kwam er toen al gelijk een kink in de kabel en moesten we door steeds nieuwe operaties met veel complicaties onze kinderwens uitstellen. Toen begon voor mij al de twijfel, wat doe ik Marc aan, ik zag de ongerustheid in zijn ogen, hoorde de angst in zijn stem maar samen waren we sterk, steeds opnieuw, keer op keer, samen de schouders eronder, onze tijd zou komen! Onze kinderwens moest keer op keer uitgesteld worden en ik dacht, wat moet hij met mij, hij is een jonge gezonde vent die steeds vaker zijn tijd doorbrengt naast een ziekenhuisbed, hij ziet zijn leven ook aan zich voorbij glippen.

Toen wij enige jaren later te horen kregen dat de kinderwens nooit meer vervuld zou worden zijn we door een diep dal gegaan en heb ik tegen Marc gezegd dat hij mij moest verlaten, dat hij een jonge gezonde partner moest gaan zoeken die hem wel alles kon geven wat ik niet kon. Ik voelde me zo mislukt, kon hem niet het leven geven dat wij voor ogen hadden en nu kon ik hem zelfs geen kind schenken. Hij was gezond, kon alles bereiken wat hij wilde, het enige dat hij moest doen was mij verlaten en verder leven.

Marc koos volmondig voor mij, uit liefde, niet uit medelijden of plichtsbesef maar dat was/is voor mij niet te bevatten. Wat voor toekomst had hij nu met mij, iemand die steeds verder moest inleveren en waardoor hij al zijn dromen zag vervagen. Het heeft heel wat overtuigingskracht van zijn kant gekost om mij ervan te doordringen dat ik de liefde van zijn leven was en dat hij met mij verder wilde, hoe dan ook. Ons leven samen ging door maar steeds opnieuw klonk in mijn hoofd het stemmetje, zorg dat hij je verlaat, geef hem zijn vrijheid terug, je bent een belasting, je steelt zijn jonge gezonde leven, wat moet hij nu met jou, wat heb jij hem nu te bieden?

Als een rode draad door ons leven waren er de operaties, de complicaties, het steeds opnieuw plannen moeten verschuiven, nieuwe plannen maken en die vervolgens weer inleveren. Inleveren steeds opnieuw, steeds vaker, steeds meer. Maar wat waren we sterk, ik had eindelijk het vertrouwen dat hij bij me bleef voor mij, gewoon omdat Peet iemand is om van te houden, ondanks dat ze niet gezond is.

Toen gebeurde er iets dat ons als koppel diep heeft geraakt. Er was weer van alles aan de hand en ik vond dat het goed voor Marc zou zijn om eens met anderen te praten over zijn gevoelens. Mijn leven werd ernstig bedreigd en alles was onzeker, Marc kropte zijn gevoelens op, wilde mij niet belasten en ging er letterlijk aan onderdoor. Hij leefde al constant in angst om mij te verliezen en nu dit! Om een lang verhaal kort te maken, hij heeft zijn hart geopend, zijn gevoelens gedeeld maar zijn woorden werden verkeerd geïnterpreteerd en gingen een eigen leven leiden.

Angst

Vervolgens werd mijn grootste angst waarheid, ik hoorde dus via, via wat voor belasting ik voor Marc was, dat hij door mij nooit het leven heeft kunnen leiden dat hij wilde, dat alles altijd alleen om mijn slechte gezondheid draaide en hij zich niet kon ontplooien. Deze woorden hebben mij beschadigd, hebben onze relatie beschadigd. Alle vertrouwen dat ik had in ONS was met een paar woorden van tafel geveegd. Want zie je wel: hij wil mij niet, hij wil een gezonde partner. Ik belast hem, ik zorg er voor dat hij niet kan leven zoals hij wil. Waarom zegt hij dit dan niet eerlijk, waarom blijft hij dan bij mij! Ik heb hier een week mee rond gelopen, een week gerouwd om dat wat voorbij was (in mijn hoofd).

Marc was zich van geen kwaad bewust, wist niet wat er was, maar ik nam al afscheid en wilde hem zijn vrijheid terug geven, want dat wilde hij toch! Toen ik hem na een week confronteerde met zijn vermeende woorden bleek de vork heel anders in de steel te zitten. Woorden  die hij had gesproken waren helemaal verkeerd begrepen en als gevolg daarvan verkeerd terug geventileerd, Marc wilde mij, niet gezond, maar wel waard om van te houden. Deze gebeurtenis heeft ons echter beschadigd, Marc deelt zijn gedachte niet meer met derden en mijn stemmetje dat steeds bleef roepen, je bent een belasting, hij is gezond, hij is beter af zonder jou, steekt tot op de dag van vandaag nog steeds regelmatig de kop op.

Er bleef twijfel, heeft hij de woorden nu wel of niet gezegd en wil hij mij nu weer ontzien? We zijn ons er, door deze ervaring, meer dan ooit van bewust dat we afhankelijk zijn van elkaar, dat dingen niet onuitgesproken moeten blijven. De jaren gingen door en het vertrouwen tussen ons herstelde zich. We gingen steeds opnieuw door diepe dalen maar haalden ook samen steeds weer de top. De toppen worden helaas steeds lager en de dalen dieper maar door onze liefde komen we er samen doorheen.

Nu zijn we in een situatie gekomen dat ik voor mijn voeding letterlijk afhankelijk ben van Marc. Hij moet mij iedere dag opnieuw voorzien van een infuusnaald zodat ik kan voeden via mijn shunt. Steeds opnieuw de verantwoording nemen voor je zieke partner. Als een rode draad loopt het steeds terugkeren van levensbedreigende sepsisen, een situatie waarin Marc letterlijk moet beslissen over mijn leven. Ik zie zijn zorg, zijn ongeruste ogen, zijn stem als hij steeds vanuit zijn werk belt om te horen of het wel goed met mij gaat. Steeds opnieuw denk ik, wat doe ik hem aan, zijn leven zou zoveel beter af zijn zonder mij, moet ik nog wel vechten, was het niet beter als ik er stilletjes tussen uit zou glippen tijdens een sepsis, zodat hij zijn vrijheid terug heeft nu hij nog jong is, nog opnieuw kan beginnen.

Marc is gezond en kiest met zijn volle hart voor mij. Ik ben niet gezond en blij dat zijn liefde zo onvoorwaardelijk is. Mensen zeggen dan, je mag blij zijn dat hij bij jou blijft maar ik denk dan, misschien ben ik het wel gewoon waard dat iemand zoveel van mij houdt. Ik houd met elke vezel van mijn lichaam van hem, hoop dat we samen oud kunnen worden en ook al komen onze dromen niet meer uit zoals we hoopten, we maken nieuwe dromen en leven met de dag.

Samen zijn we sterk en inderdaad, Marc is gezond en had een ander leven kunnen lijden maar ons leven samen is meer waard dan menig stel waarvan beide partners gezond zijn kan zeggen. Hij doet nu dingen alleen die we vroeger samen deden, heeft nu een hobby erbij waar hij zijn stuk ontspanning in vindt. We doen nog steeds veel dingen samen, anders dan ooit gedacht maar daardoor niet minder waardevol!

Mijn vertrouwen in hem is grenzeloos, ik leg elke dag mijn leven in zijn handen. Het klopt, hij is gezond en ik niet maar we hebben een heel gezonde relatie en dat is waar het om gaat!

We vullen elkaar aan, in goede en in slechte tijden, samen kunnen we alles aan!

PEET

Marc: Leven met een chronisch zieke partner.