Een "feestje", Peet
Gisteren was het weer zover. Als andere (lees gezonde) mensen al in jubel stemming komen omdat ze een feestje hebben is dat voor mij hèt moment om in de stress te raken. Het feestje was bij de buren, hun dochtertje deed haar communie dus daar hoort uiteraard een feestje bij. Marc had er heel veel zin in, een middagje kletsen met de mannen waar hij ook altijd mee uit gaat met carnaval.
Voor mij is een feestje vaak een kwelling want uit ervaring weet ik hoe dingen gaan verlopen maar gelukkig weten de buren en hun naaste familie van mijn toestand. Het is er altijd een leuke gezellige boel waarbij veel gelachen en gebabbeld wordt dus je zou zeggen, waarom zie je er dan zo tegen op?
Voordat het feest begint loop ik al tegen de eerste praktische problemen op want “wat zal ik eens aan doen??” Marc lust best een pilsje op een feestje, hij prikt me dan vooraf al aan, dan zit er een infuusnaald in mijn bovenbeen dus een lange broek valt af.
Dan bedenk ik dat ik nog een leuk jurkje in de kast heb. Ik pas het aan maar kom er tot mijn schrik achter dat dit net boven de knie zit. Je ziet daardoor mijn been vol tape en mijn steunkous, dat gaat vragen oproepen die ik wil vermijden dus dat jurkje valt af.
Het volgende jurkje laat alle littekens op mijn thorax wand zien dus dat verdwijnt ook weer in de kast. Uiteindelijk besluit ik een lange jurk aan te doen die alles goed bedekt. De naald in mijn been is ook niet zichtbaar, ik ben er klaar voor!
Dan bedenk ik dat, als ik ook maar een paar hapjes wil eten zonder gelijk ziek te worden, ik medicijnen moet spuiten. Helaas word ik van die medicatie in eerste instantie heel misselijk maar als dat voorbij trekt kan ik de dumping even uitstellen dus ik besluit toch maar iets te spuiten. Een golf van misselijkheid komt over me maar ik weet dit gaat voorbij, dus een beetje lippenstift op en naar het feest.
We lopen bij de buren de tuin in en ik voel alle ogen op me gericht, of voelt dat alleen maar zo? Snel schieten mijn ogen op en neer, gelukkig geen vreemde mensen dus ik hoef niets uit te leggen! Ik ga zitten op mijn zelf meegebrachte kussentje en voel dat de misselijkheid zakt, kom maar op met dat stukje vlaai.
De buurvrouw vraagt of ik iets wil dus ik geef aan dat ik wel een smal stukje vlaai lust. Aan haar hoef ik niets uit te leggen en ze zegt dan ook als het niet meer gaat laat je het maar gewoon staan! Ik neem een klein hapje vlaai, wat is het toch fijn dat ik dit nog kan!
De vrouwen die bij mij aan het tafeltje zitten kletsen er met z’n allen vrolijk op los en daar zit ik dan. Stilletjes neem ik elk kwartier een klein hapje in de hoop dat dit goed gaat. Ik merk dat ik steeds verder in mijn schulp kruip. Het is niet dat ik er niet bij WIL horen maar hoe ik het ook bekijk, ik kan gewoon nergens over meepraten.
De gesprekken gaan over werk, carrières die gemaakt worden, kinderen, vakanties, restaurants en recepten worden uitgewisseld. De avonturen die de dames meemaken tijdens het sporten zorgen voor veel pret. Ofwel, een gewoon normaal feestje dat heel gezellig is als je nog een rol speelt in de maatschappij. Ik zit erbij en luister, niemand die iets merkt, niemand die iets ziet maar van binnen huil ik.
Men vraagt of ik iets wil drinken maar alles wat er is zit vol suiker en ik dump al, voel een hyper aankomen dus kan niets zoets meer drinken. Ach, een glaasje water is ook lekker maar wat had ik graag een glaasje wijn gedronken! Op een afstandje hoor ik Marc het hoogste woord hebben, hij heeft het blijkbaar erg naar zijn zin. Daar ben ik blij om, een stuk ontspanning voor hem.
Nieuwe gasten
Dan gaat het hek bij de buren open en komen er nieuwe gasten, ik kijk naar het meisje en voel een golf van misselijkheid opkomen. Zie ik dat nu goed, is ze zwanger? Alle dames stoten elkaar aan, zien we dat nu goed, is ze zwanger???
Het meisje komt dichterbij en iemand durft voorzichtig DE vraag te stellen. Het hoge woord komt er uit, ja, ze is zwanger, al 27 weken, ze hebben het tot nu toe voor zichzelf gehouden maar nu mag iedereen het weten. Er volgen felicitaties en uiteraard gaat vanaf nu het gesprek alleen nog over zwangerschappen en baby’s.
Daar zit je dan, naast iemand die terecht glundert van oor tot oor, ze geniet van alle aandacht en wat is ze mooi! Ik merk dat ik een beetje jaloers naar haar prachtig gevormde buikje kijk en het verdriet golft door me heen, wat had ik dit ook graag meegemaakt, onze kinderloosheid blijft een pijnlijk feit. Peet, niet wegzakken nu, stilletjes in je hoekje blijven zitten en proberen je gedachten erbij te houden.
Er druppelen steeds meer mensen binnen, mensen die ik niet ken, die mij en mijn situaties ook niet kennen. Er komt iemand naast me zitten die 3 huizen van mij af blijkt te wonen maar ik ken haar niet en zij mij ook niet. Nu komen dus DE vragen, heb jij ook kinderen, wat doe je voor werk enz. Ik probeer in een zeer korte versie uit te leggen dat ik niet werk, geen kinderen heb.
Ineens weet ze wie ik ben. Oh, jij bent diegene die regelmatig met de ambulance wordt opgehaald, wat heb jij dan?? Met zo min mogelijk woorden leg ik uit wat ik heb, iets in de trant van, mijn voeding gaat te snel door mijn lijf en daardoor neem ik geen voeding meer op! Nu komen de vragen, mag je dan wel nog eten, hoe krijg jij je voeding dan binnen? Ik heb geen zin om het hele verhaal te doen en alles rondom mijn ziek zijn te laten draaien dus geef zeer beperkte info.
Ondertussen gaat mijn been steeds meer pijn doen, het hangt constant naar beneden en is mega dik. Om nu echter pontificaal met mijn been omhoog te gaan zitten voelt ook niet goed want dat levert weer nieuwe vragen op! Gelukkig gaan we op een bepaald moment ergens anders zitten en heeft mijn buurvrouw in de gaten dat mijn been pijn doet dus ze komt met een extra stoel aan! Natuurlijk komen de vragen nu toch, ik kan van de pijn bijna niet meer lopen dus leg kort uit dat mijn shunt in mijn been zit en nu wat lastig doet. Die uitleg is blijkbaar voldoende.
De gesprekken gaan door en zit ik er stilletjes bij. De spelende kinderen zorgen wel voor afleiding waardoor mijn stilte niet opvalt. Dan komt het koude buffet, de tweestrijd begint, zal ik proberen een paar hapjes te eten of zal ik niets pakken met ongetwijfeld het constante gevraag of ik echt niets wil eten. Ik besluit voor een paar hapjes te gaan, heb eigenlijk ook best honger, mijn maag is nu eenmaal altijd leeg.
Ik loop naar het buffet, wat ziet dat er lekker uit. Ik zou best heel veel lusten maar houd het bij een paar hapjes, mini hapjes. Zoals verwacht levert dit ook weer vragen op dus ik leg geduldig uit dat ik wel kan eten maar het niet opneem. Ik prik een beetje in mijn eten, neem af en toe een muizenhapje en kauw overal duizend keer op in de hoop dat het goed gaat.
Het eten is echt perfect, iedereen loopt met volle borden een paar keer op en neer. Ik kan meedoen, al is het minimaal, ik val nu even niet buiten de boot. Het feestje wordt steeds gezelliger door de vele wijntjes maar wat voel ik me eenzaam. Het is bijna niet uit te leggen hoe alleen iemand zich kan voelen in een tuin vol met mensen.
Kort na het eten van die paar hapjes gaat het gruwelijk mis, ik voel dat ik een hypo krijg en hoor de geluiden alleen nog op een verre afstand. Dit gaat niet goed, ik moet NU naar huis voordat iemand iets merkt, ik zak steeds dieper weg. Ik zie wazig, mijn oren zitten dicht en mijn hart maakt overuren, ik moet weg, ik moet NU weg. Mijn buurvrouw ziet dat het mis gaat en komt snel naar me toe. Ze zegt: “Het gaat niet meer goed hé?” Ik bevestig dat het mis gaat en dat ik naar huis ga, ik moet nu plat!
Marc staat nog gezellig te kletsen, hij heeft een zeer geslaagde middag. Ik loop even naar hem toe en hij ziet in een oogopslag dat het helemaal mis is. Bij het weggaan heb ik geloof ik iedereen gedag gezegd maar ik was al zo ver heen dat ik dat niet zeker weet!
Thuis ben ik gelijk op de bank gekropen, dat hebben we weer gehad. Op naar het volgende feestje!