Mijn ervaring met deafecografie (Peet)
Enige maanden geleden ben ik op advies van mijn gastro-enteroloog begonnen met het spoelen van mijn darmen. Helaas lukt dit niet goed en om te kijken wat het probleem is wordt er nu een onderzoek gedaan naar de werking en ligging van mijn laatste stuk dikke darm, tevens wordt de werking van de sluitspier en bekkenbodem in kaart gebracht.
Toen ik hoorde dat ik dit onderzoek ging krijgen wist ik absoluut niet hoe dit onderzoek in zijn werk ging. Bij het maken van de afspraak kreeg ik een folder mee met uitleg, een flesje bariumpap en een microlax laxeer pipet. Toen ik deze folder ging lezen, kreeg ik al gelijk een beetje de kriebels want ik zou bariumpap moeten drinken en er zou bariumpap in mijn vagina worden gedaan
Ik zag al gelijk wat het probleem zou gaan worden want ik heb een megacolon (dikke darm die door zenuwbeschadigingen bijna geen peralstatiek meer heeft en daardoor erg is gaan uitlubberen en verzakken) die absoluut niet goed doorloopt en het risico dat de pap in de vele bochten vast gaat zitten is dan ook erg groot, uit ervaring weet ik dus dat dit problemen gaat opleveren! Ook het inbrengen van barium in de vagina zag ik niet zitten, mijn blaas is verwijderd en mijn baarmoeder ligt gekanteld op de plek van de blaas, hierachter zit een grote ruimte die eenmaal gevuld met barium niet leeg te krijgen is.
Tijdens het onderzoek moest ik op een soort wc pot plaats nemen en gaan ontlasten, hier zag ik ook erg tegenop, poepen is toch een heel persoonlijk iets waar je geen pottekijkers bij wil hebben. De folder was op zich wel duidelijk en op google vond ik de informatie die ik verder zocht, zoals een foto hoe de pot eruit zou zien.
In eerste instantie had ik dan ook zoiets, ik laat het maar gebeuren, er moet toch duidelijkheid komen waarom ik het spoelslangetje niet verder dan 6 cm in mijn darm krijg. Hoe meer de tijd verstreek, hoe meer twijfels en vragen ik kreeg want de folder is uiteraard geschreven voor mensen met ‘normaal’ werkende darmen en bij mij ligt het toch allemaal wat ingewikkelder.
Zo zou ik één uur voor het onderzoek de barium moeten drinken maar gezien het feit dat ik het dumpingsyndroom heb zit de barium binnen een half uur in mijn dikke darm terwijl het drinken van de barium is bedoeld om de dunne darm op te vullen. Ook het vullen van de vagina met barium ging mij steeds meer tegenstaan. Het laatste stuk darm moest schoon worden gemaakt met de microlax en ook dit werkt bij mij niet.
Een paar dagen voor het onderzoek heb ik naar het MUMC (AZM) gebeld en mijn vragen en twijfels op tafel gelegd zodat zij konden mee denken. Ze hebben toen de foto’s van mijn megacolon bekeken en mijn dossier bestudeerd en toen werd het beleid veranderd en moest ik een half uur voor het onderzoek aanwezig zijn en ter plekke de barium drinken waarna ze direct met het onderzoek zouden beginnen.
Het onderzoek zelf
Toen ik in het ziekenhuis aankwam heb ik het flesje barium gedronken en me vervolgens op het toilet teruggetrokken. Ik had mijn spoelpomp meegenomen om het laatste stuk darm schoon te spoelen want een microlax werkt bij mij dus niet. Thuis had ik ook al gespoeld en mijn endeldarm was goed schoon, er kwam alleen helder water terug.
Vlak na het innemen van de barium kwam men mij al halen en werd ik naar een kleedhokje gebracht. Daar hing een groot groen schort dat mijn hele lichaam bedekte, ik mocht mijn sokken en trui aanhouden, de rest moest uit. Gekleed in het schort betrad ik de ruimte waar het onderzoek zou plaatsvinden. De (vrouwelijke) arts had zich goed ingelezen en wist precies wat het probleem was.
Ik moest vervolgens op mijn rug op een tafel gaan liggen en er werd 5ml (een heel klein spuitje dus) barium in de vagina gedaan, dit om vast te kunnen stellen waar de wanden van de vagina zich bevonden. Daarna moest ik op mijn linker zij gaan liggen en ontspannen (wat gemakkelijker gezegd dan gedaan is). Vervolgens werd er begonnen met het inbrengen van de dikke bariumpap.
Er lagen 5 spuiten klaar en de arts vertelde dat men meestal na 2,5 spuit al aandrang kreeg maar dat ik het zo lang mogelijk moest vast houden. Het inspuiten ging vrij moeizaam, omdat de pap zo stijf is kostte dit veel kracht van de verpleegkundige. Toen er 2,5 spuit in de anus zat vroeg men of ik al iets voelde maar ik voelde helemaal niets. Men is toen verder gegaan, steeds vragend of ik iets voelde, aandrang/krampen/pijn maar ik kon alleen blijven herhalen dat ik helemaal niets voelde. Na 5 spuiten (is 250ml) barium was ik vol genoeg met barium en mocht ik opstaan en naar de foto wc lopen.
Er werd mij een doekje gegeven dat ik tegen de anus kon drukken zodat de barium niet zou weglopen maar ik voelde niets van die pap en hoefde dus ook geen moeite te doen om het op te houden.
Ik had zelf foto’s gezien van de foto-wc die echt op een wc leken maar de pot in het MUMC leek meer op een emmer. Op deze kleine ronde emmer zat een soort luchtbandje waar ik op moest gaan zitten. Ik vond het maar een wiebelig geheel waardoor ontspannen dan extra moeilijk wordt.
Al die tijd had ik er erg tegenop gezien om zo op een wc te moeten zitten terwijl men meekeek maar mede door het grote schort en het feit dat de arts achter een glazen scherm op een afstand zat had ik daar op het moment zelf geen last van, geen schaamte.
Toen ik op die pot zat werd mij gevraagd om de bekkenbodem aan te spannen, iets wat goed lukte. Vervolgens moest ik op mijn hand blazen terwijl ik de barium ontlasting vasthield, dit alles duurde maar een paar minuutjes. Als laatste moest ik proberen de pap in een keer uit te poepen, helaas voelde ik de pap helemaal niet zitten, nog steeds geen druk of aandrang. Ik heb toen flink geperst en er kwam barium uit de anus. Toen ik aangaf dat ik klaar was kreeg ik echter te horen dat er nog heel veel pap in mijn darm zat en dat ik verder moest persen om het leeg te krijgen. Ik heb het nog een hele tijd geprobeerd maar wat ik ook deed, er kwam niets meer uit.
De arts wilde niet dat ik zo naar huis ging en er moest nog een foto van een lege darm worden gemaakt. Men kwam toen op het idee dat ik op de normale wc, die bij het kleedhokje zat, zou gaan zitten met een boekje en daar zou leegpoepen. Ik heb daar een tijdje gezeten en regelmatig geperst maar er kwam niets meer uit. Op een gegeven moment heb ik aangegeven dat het echt niet lukte en ik niet van plan was daar de hele dag te blijven zitten, ik voelde totaal niets en had eigenlijk zoiets van, er zit geen pap meer in.
Na overleg is toen besloten dat ik, om het laatste stuk darm alsnog vrij te krijgen van barium, de darm kon gaan spoelen. Na het gereed maken van de pomp heb ik toen gespoeld en kwam er inderdaad nog heel veel barium uit. Nadat ik klaar was is er een controle foto gemaakt en bleek ik inderdaad leeg te zijn.
Men had bij aanvang van het onderzoek gezien dat de gedronken bariumpap al bij de overgang van de dikke darm zat dus ik kreeg het advies veel te drinken om te zorgen dat het door mijn dikke darm ging. Daarna kon ik na 1,5 uur eindelijk weer naar huis. De uitslag van dit onderzoek krijg ik pas over 3 weken als ik een afspraak bij mijn eigen arts heb.
Na het onderzoek
Toen ik thuis kwam ben ik gelijk begonnen met drinken, ik heb ook gelijk weer gespoeld (er zat nog niets) en ben begonnen met veel laxeren, alles om de barium uit mijn lichaam te krijgen. Helaas gebeurde precies dat waar ik bang voor was en ben ik een aantal dagen flink ziek geweest totdat alle barium er weer uit was (4 dagen later). Gezien het feit dat ik nu eenmaal een lange uitgelubberde dikke darm heb met zo goed als geen peralstatiek was dit te verwachten.Dit hoeft bij jou dus niet te gebeuren!
Hoe heb ik het onderzoek ervaren?
Ik zag enorm tegen dit onderzoek op, was bang dat ik me zou schamen, me bekeken zou voelen in een heel kwetsbare situatie maar ik kan niet anders zeggen dan dat het geheel me 100% is meegevallen. Er werd met zoveel respect op mij gereageerd dat ik me geen moment kwetsbaar heb gevoeld. Doordat het grote schort je helemaal bedekt ziet men eigenlijk ook niet dat je zit te poepen, het is net of je in je eigen privé tentje zit, helemaal afgeschermd van de buitenwereld.
Het is en blijf een raar idee dat iemand meekijkt terwijl jij je ontlast maar je zult merken, wanneer je dit onderzoek moet ondergaan, dat het een onderzoek is als alle onderzoeken. Laat het maar gewoon op je afkomen, luister goed naar de instructies van de arts en probeer zo goed en kwaad als het kan te ontspannen. Ik hoop dat het lezen van dit verhaal je ergste angst kan wegnemen.