Telefonisch consult (door Peet)
Maandag, vandaag is dus weer zo’n dag, een dag die bol zal staan van het wachten op een telefoontje. De zoveelste dag die bol zal staan van luisteren, hoor ik daar nu de telefoon?
Gisteren las ik op ons forum dat een van ons weer de hele dag tevergeefs had zitten wachten op een telefoonje van haar arts. Ik dacht (hoopte) dat het vandaag bij mij anders zou gaan want deze keer had ik een officiële brief gekregen waarin zwart op wit stond dat ik vandaag een afspraak had voor een telefonisch consult, er stond zelfs in dat mijn dokter ‘s middags zou bellen. Kijk denk je dan, zo kan het ook, nu hoef ik pas vanaf 12 uur de telefoon vrij te houden.
Vandaag moet ik nog van alles doen, dingen die buitenshuis moeten doe ik dus vanmorgen. Tijdens het uitlaten van de honden hou ik constant een oog op mijn klokje want om 12 uur MOET ik thuis zijn. Ik dacht slim te zijn dus ik belde naar het ZH met de vraag of zij wisten HOE laat de dokter ongeveer zou kunnen bellen. Helaas was het antwoord: “Vanaf 12 uur mevrouw, meer kunnen we niet zeggen, dat beslist de dokter. Soms belt hij vóór zijn spreekuur, soms tussendoor en soms NA het spreekuur”. Kijk daar heb je wat aan, aan zo’n antwoord, dat betekent in de praktijk dat je vanaf 12 uur je telefoon vrij moet houden.
Ik probeer vriendinnen en anderen die bellen zo snel mogelijk duidelijk te maken dat ik niet KAN bellen, ik wil wel maar stel dat de dokter net dan gaat proberen om mij te spreken. Vanaf 12 uur drentel ik een beetje door het huis Eigenlijk moet ik stofzuigen maar als ik dat doe hoor ik de telefoon niet, dus ik veeg de grond wel even.
De houtmand voor de kachel is leeg, de voorraad ligt buiten dus ik doe mijn jas aan, pak de telefoon en steek hem in mijn zak. Ik hoop dat ik hem zal horen want uitgerekend vandaag is de boer achter ons op zijn tractor bezig. Ondertussen ben ik moe geworden, ik wil even een dutje doen maar als HIJ dan belt ben ik suf en kan niet helder reageren, dus wakker blijven! Het klokje tikt steeds verder, het ene uur na het andere gaat voorbij. Elke keer als ik ergens naartoe loop neem ik de telefoon mee. Vooral erg handig als ik regelmatig naar de wc moet, zit ik daar, stel je voor dat hij net nu belt.
Ik vervloek ondertussen mijn grote, onhandige telefoon die ik niet even aan mijn broek kan klikken, ik loop constant met dat ding in mijn hand te slepen. Marc belt om 17.00 uur, dat hij eraan komt maar ik kap hem af, moet ophangen want ik wacht nog steeds op HET telefoontje. Als Marc om 17.30 uur thuis komt ben ik nog steeds niet gebeld! Vandaag krijgt hij een biefstukje, iets waar ik dus even bij moet blijven maar stel dat ik het lapje net in de pan heb als HIJ belt.
Het is inmiddels 18.00 uur en ik geef de moed op, hij gaat niet meer bellen. De zenuwen gieren door mijn lijf op het moment dat ik het vlees sta te bakken. Marc heeft instructies gekregen over wat hij moet doen als de telefoon gaat want je zult het net zien, wacht ik al de hele middag belt hij net op dat moment. Marc kan eindelijk eten want ik word niet gestoord door HET telefoontje.
We houden de telefoon tot 19.00 uur vrij, dit wordt niets meer. Marc belt naar zijn moeder die in het ziekenhuis ligt. We gaan niet langer wachten, we willen weten wat voor beslissingen er zijn genomen in verband met haar behandeling. Als ik dit schrijf is het 19.45 uur en de telefoon is nog steeds niet over gegaan.
HOE is dit toch mogelijk, waarom gebeurt het steeds weer, niet alleen bij mij maar bij iedereen die met artsen te maken heeft? Is het zo moeilijk om telefonische consulten te plannen en dan ook werkelijk te bellen. Realiseren artsen zich niet wat dit soort dingen doet met een patiënt, iemand die vaak al jaren in het medische circuit meedraait? Is het zo moeilijk om iemand even te laten bellen om te zeggen dat de dokter verhinderd is?
Ik weet niet welk gevoel op dit moment overheerst, is het kwaadheid omdat ik voor de zoveelste keer de hele dag voor niets in spanning heb gezeten, is het verdriet omdat ik alweer mijn hele dag heb laten bepalen door wachten op een telefoontje?
Op dit moment voel ik voor de zoveelste keer de onmacht. Morgen ga ik als eerste maar weer bellen naar het ZH, aangeven dat het WEER mis is gegaan, alweer! Morgen zal dus opnieuw in het teken staan van wachten, op dat ene telefoontje. Ik ga dan het nummer van mijn mobiel maar doorgeven maar weet dat als men mij hierop belt, ik vaak net in een omgeving ben die niet geschikt is om dit soort gesprekken te voeren. Ik weiger echter weer de hele dag mijn vaste telefoon vrij te houden.
Dinsdag, na het opstaan bel ik als eerste naar het ZH, ik leg uit wat er gebeurt is en laat mijn mobiele nummer achter, ik krijg te horen dat ik vandaag zeker gebeld ga worden. Als ik zeg dat ik het eerst moet zien voor ik het geloof stelt men dat niet op prijs, nee Mevr. nu kan er niets meer mis gaan, U wordt vandaag gebeld!
Op dit moment is het alweer 19.00 moet ik nog uitleggen hoe mijn dag verlopen is, moet ik nog uit leggen hoe ik me voel dat ik vandaag weer NIET gebeld ben?
Als mijn arts belt zal hij zich meerdere malen verontschuldigen voor het feit dat hij, tegen alle afspraken in, niet gebeld heeft maar hij zal zich niet realiseren wat dit met MIJ, zijn patiënte doet. Ik kan niets doen om dit soort dingen te veranderen in de medische wereld. Het enige dat ik kan doen doe ik nu, ik schrijf dit verhaal in de hoop dat iemand die wel verandering in dit soort zaken kan brengen het leest en er ooit iemand komt die dingen zoals dit kan/gaat veranderen.
Telefonische consulten zijn bedoeld om het voor de patiënten makkelijker te maken (geen reis naar het ziekenhuis, niet wachten in een volle wachtkamer). In plaats van een ontlasting zijn ze veel te vaak een zware aanslag op de psyche van de patiënt. Iets wat positief zou moeten uitwerken wordt hierdoor helaas een negatieve ervaring!